Geçenlerde bende en çok öfke uyandıran, duygu durum değişikliği yapan nedenleri düşündüm. Davranışlardaki içtensizlik, gerçeklerin üstünü örtme çabası, dürüst olmama, tutarsızlık ve yalanı en üst sıralara koydum. Tüm bunlar birbiriyle yakın ilişkili, birbirinden tam olarak da ayrılamayacak insan özellikleri. Sonra düşünmeyi sürdürdüm. Bunlar insan türünün özellikleri ise hepimiz az ya …
Ben çocukken şapka giymeyi hiç sevmezdim. Annemin “oğlum güneş geçmesin, al şunu başına tak” dediğini hep anımsarım. İstemeyerek de olsa başıma geçirir ama bir süre sonra çıkarırdım. Sıkılırdım şapkadan. Üstelik başımın terlediğini hisseder, tepemde böyle bir nesnenin bulunmasından rahatsız olurdum. Ağırlık taşıyormuşum hissi verirdi bu bana. Annemin ısrarlarına maruz kalmamak …
İnsanlar bazen birbirlerine sorarlar. Dünyaya yeniden gelsen hangi mesleği seçerdin? Buna yanıt da aynı işi yapmak isterdim olur genellikle. En azından duyduklarımız, medyadan okuyup gördüklerimiz böyle. Ben bu düşüncede değilim. Yeniden dünyaya gelsem doktor olmak istemezdim herhalde. Doktorluğu sevmediğimden, yapamadığımdan değil; çoğu insan gibi benim ruhumun da yalnızca tek bir …
Zihnimizde öne çıkan duygularla düşünüyoruz. Duygularımız değişince düşüncelerimiz de değişiyor. Romen düşünür Cioran “Filozofların düşüncelerini bedensel rahatsızlıkları, hastalıkları, hatta soğuk havalarda hissettikleri ağrılar bile etkilemiştir” der. O da gençliğinde hastalık derecesinde uykusuzluk sorunları yaşamış, bunun da etkisiyle yazılarında derin bir yalnızlık ve umutsuzluk duygusu öne çıkmıştır. Albert Camus “Gerçekten önemli …
Ben naif bir çocuktum. Meraklı, sürekli soran, çelişkileri görüp çıkmazlara giren, kendince çözümler bulmaya çalışan, bazen de çözümsüzlüğün girdabında kendini yeisler içinde bulan bir çocuk. Sonra gerçeği bulma çabasıyla geçen gençlik yılları. Bir yanda ülkedeki kaotik toplumsal ortam, bir yanda çocukluktan miras kalan arayıcı ruh hali. İrili ufaklı sorular, biçim …
